Deliliği bir muska gibi bağrımda asılı taşıyorum.
Deliyim; delilsiz deliliğimle iftihar ediyorum.
Aklı reddediyorum ki aklımla sevemem seni-
aklımla onaylayamam sevgimi ey hayat.
Sen aklıma yasaksın diye aklı yasaklıyorum kendime.
Deliliği bir muska gibi bağrımda taşıyorum sevebilmek için seni.
Deliyim- bırakın uslandırmayın beni...

Her gidişinde şiir yazdım yokluguna…
Yüzüne söyleyemeyip satırlara döktügüm sözler teselli etti beni.
Yoklugunda seni yaşamaya-hayallerinle yetinmeye öyle alışmış ki yüregim…
Varlıgın yetmiyor !
Hayallerimdeki ‘’Sevgili’’ sen degilsin !
Yıllardır içimde büyüttüğüm ‘’Aşkım’’ sen degilsin !
Yoklugundaki hayallerine aşıgım.Yılların sevgisini bir gecede bitirecek kadar gözü karayım artık ! …
Bu kez belki (ilk ve son kez..) ‘’Ben gidiyorum.!’’
Eyvallah Sevdigim …
‘’Beni yarı yolda mı bırakıyorsun ?’’ deme…Sus !
Duygu sömürüsü yapma !
Yetmedimi yıllardır sevgimi sömürdügün ???
Hiçbir gidişine ‘’Dur gitme’’ demedim…
Sus Sevgili ! ‘’Gitme’’ deme.
Gözümde büyüdüğün o yerinde kal….Düşme !!
Çocuksun anlamıyorsun diyordun ya.Belki çocuktum türlü oyunlarını fark etmiyor anlamıyordum.
Büyüttü ihanet(ler)in benide …
Masum çocugun gidiyor bu kez belki (ilk ve son kez…)
Eyvallah Sevdigim…
Seviyorum inkar etmem … Kaç yılın aşkını bir gecede silemem…
Belki bu kez sende seviyorsun : ) : )
Bakma güldügüme inanıyorum sevgine.Sadece şaka gibi geliyor …
Artık çocuk degiliz kandırmayalım birbirimizi.
Oyun degil yaşadıklarımız.
Oyuncak degil kalplerimiz !...
Uzatmayacağım veda cümlelerini…
Beceremem bilirsin …
Her defasında senin söyledigin gibi--güzel bahanenle bitireyim bu aşkı …
‘’Gitmem gerekiyor üzülme’’ !!! …
Bu kez belki (ilk ve son kez) …
Eyvallah Sevdigim…
Sözüm sözdür…Ben sen degilim ‘’Dönmeyecegim’’

Sokak sokak yürüyor yalnızlığım
Sen gittin gideli elim kolum bağlı
Zaman geçer unuturum sandığım
Yüzün kalbimin en güzel yerinde

Kim derse aşk biter sonunda
Yalan yalan bin defa yalan

Gel ölüm beni bulmadan
Gel gözlerim görmüyor
Ellerim tutmuyor
Gel..........

Zaman-sızıma-

Sana mektup yazmak nerden aklıma geldi bilmiyorum. sanırım hüzünlü kızlara özendim. Öyle afili bir şey bekleme benden. Giriş gelişme sonuç olmayacak tıpkı sen ve ben gibi bir bütün olamayacak.
Gönül yazımı bilirsin düzensizdir- birazda okunaksız. Anlatacaklarım var.Sadece dinle...

Sessizliğini dinledim uzun bir süre. Düşündüm taşındım çözümünü bulamadım. Özlemek neden bu kadar yorar insanı? “özlem” isminin eyleme dönüşme çabasından mı? “Düş” ün- “düşünmek” kadar büyümek özentisinden mi beynimin içindeki tüm hayallerin çocukluktan vazgeçip başımın etini yemesi? Ne zaman lafın bir ucu sana çıksa sonuna gelemeden heba oluyor gülümseyişlerim.

Yorgunum…

Şu saatlerde sıcak çekildi kapı eşiğine. Senin rüzgarların var sen kokan. Zaman öldürüyorum geçmişi yokla*****- leşlerim çoğalıyor. Dip balığı oluyorum. Tüm bu çırpınışlarım tek bir nefeslik su yüzüne çıkıştan öteye götürmüyor beni. Yüzün geliyor gözlerimin önüne beni dinlerken kalkan kaşlarına asılıyorum tut beni çıkar diye. Gözlerinde boğuluyorum…

Sol yanıma yatsam seni uyusam- hep rüyada kalsam... içim dilime vuruyor- konuştuklarım incir çekirdeğine yetmiyor; sakladıklarımdan ve senden bahis açmama inadımdan. Burnumu bir karış dikiyorum havaya- içim düşüyor. Oysa söz vermiştim kendime- üzerime giydiğim güçlü kız kostümü çıkmayacak- çıksa da senin haberin olmayacak diye. Varlığımla yokluğum ayırt edilemez olacaktı senin için- “herkes” olacaktım ve belki “hiç kimse”...

Beceremedim…

Kimse görmeden- tutup elinden kaldırdım içimdeki ufaklığı. Çok acımış- kimseye belli etmedim-edemedim.. Teselli bile aramadım kızgınlıklarıma- hakkımdı bu kara isyan. Sonra fark ettim ki ben bu zamana ait değilim ve biliyorum sende... o yüzden hep “an”larda teğet geçtik birbirimizi.

Ama içime dokundun bir kere .Parmak izlerin duruyor bakışlarımda. Nereye baksam senden bir iz bırakıyorum. Bu aralar kendime hep suçüstüyüm. Islah olmaz bir özlemim ve korkak bir mantığım var. Tek dinginliğim kelimelerin. koklayıp koklayıp saklıyorum hafızama.
Arşivimde acılarım var benim. Rutubetli; güneşe serip kuruttuğum. Tozunu alıp- halı altında biriktirdiğim hatalarım.
Seninse anlatmadığın masalların var. "sus"ların kucağında çocuk masumu yüzün ve küfrengi günahların...

Baksaydın korkmayıp gözlerime. Sana keşkelerimi sunacaktım terketmeden bahar kıpırtısı içimi. Yalpalamayacaktım bugünlerde yarınlara inançsızlığımla ve biliyor musun “kal” deseydin rüzgarlarla getirdiğin son hecemle kavrulacaktı bahar bitimi...
Çırılçıplak sevdalar dört mevsimdi. ayı günü yoktu.gidenler tekrar gelebilmek için gitmişti.ihanet sayıldı. sükut altındı; yağmur gibi çisil çisil- acıkmış bir nefesin dudaklarında tadımlık. korkaklık sayıldı.
Dinleseydin aryaları- kulaklarına çalınan tını; sevgilinin sızlayan ahına eşti... Yoldaştı sayıklamalara in-ce in-ce in-ce...

Bil(e)medin...

Yaşananların üstünü örtecek kadar şeffaf bir kelimem yok. Sen bilirsin ürkekliğimi- tarihten çalınmış eğreti kahramanlığımı... çekerim kılıcımı zamana ama kesip atamam biriktirdiklerimi. Gözlerim yağar- toprak kokar ve filizlenir kabuk bağlayan yaralarım. Dilek kipleri bağlarım...

Kaçışlarım sana meyilimdendir . Sessizliğine sığınışım kabullenişimdir her şeyi. Sakın “neden” diye sorma. Verdiğim her cevap mayındır pişmanlığıma.

Ve bu bir iç dökümdür çağıl çağıl. Bil ama bilme…

-Yarın özgür bir kuş gibi uçacaksın. Bu neyin yarası Nefes !

+“O kuşları kalbime sen soktun şimdi yüreğimi parçalayarak çıkarıyorsun”

Hüznün o en gri yerinde yaşadım seni.
Orda hep başı eğik umutlar vardı-
Çölün derin suları kadar imkansızdı gözlerin-
Alabildiğine sığdırdım içime o amansız yalnızlığı-
Çünkü orda yıllarım vardı...
Oysa zaman dediğin neydi ki?
O geçmek bilmeyen gecelerin kuytuluğunu yutan zaman
Seni bana getirmedi.
Öyle çok bekledim ki seni...
Sonunda içimdeki sen tükendi.
Ve anladım ki sen-
Denizde yanan ateşler kadar zamansız
Yalnızlığın dudağındaki tebessüm kadar imkansızsın...

Yüreğini Eline Alarak Çıkacaksın Bu Yola..
seni sen yapan ne kaldı söyle ?
beynin ! yüreğin ! düşüncelerin ! ideallerin ..
gem vurmadığın ne kaldı ?
düşüncelerini mi söyleyebiliyorsun özgürce-
yoksa gelecekle ilgili mutlu hayaller mi kurabiliyorsun ?
ya da beynini mi geliştirebiliyorsun.
özgürce yaşayabiliyor musun sevdalarını.


çılgınca haykırabiliyor musun sevdiğine "seni seviyorum" diye.

hangisini yapabiliyorsun. söyle seni diğer insanlardan ayıran ne kaldı ?
anlat bana; ayşeden- fatmadan- ahmetten-Aliden farkını...

ben farklıyım deme boşuna göster bana...
yüreğini eline alarak çıkacaksın bu yola-
beynini çöp sepetine atacaksın.
bırak özgürce yaşasın kalbin aşklarını.

evet belki kırılacaksın- üzüleceksin;

ama sonra hatırlayacaksın geçirdiğin günleri.

yaptığın çılgınlıklara sende şaşacaksın.


güleceksin sevdiğini 1 saniye olsun görebilmek için yaptığın
şeylere ( uydurduğun mazeretlere ).
gülerken ürpereceksin- özleyeceksin o saf duygularını ve :
keşke diyeceksin...

keşke sunsaydım kalbimi sevgiliye.

delice çırpınışlarını hatırlayacaksın yüreğinin-
öpüşmelerindeki tadı dudaklarında hissedeceksin.
sonra onu düşüneceksin ( hiç aklından çıkarmadığını hatırlayarak )
ama kesinlikle beynini katmayacaksın bu işe.


aşkta mantık yoktur sevgili. mantık riskleri reddeder.

ama her aşk bir risktir. "ya hep ya hiç" diyebileceksin.

sonuna kadar gideceksin.

sonunda uçurum olduğunu bile bile.
yüreğini eline alarak çıkacaksın bu yola.

yanında olduğunu o zaman göreceksin.


ve hissedeceksin o zaman senin için çarpan yüreğin sesini-

aşkın iki kişilik olduğunu öğreneceksin.

bir atımlık sevda elimde kalan
yüreğimde kalanı sorma sakın
seni kendime sakladım...
şimdi yeniden yıkar yeniden kurarım tüm sevgilerimi
şimdi sensizliklerimi menzil ederim yürek atışlarıma
aklım ..
aklım ;yine küs yüreğime şimdi...
bir uzlaşmasız ki içim ...
içimi sorma sakın...
seni sana anlatamam ki...
yazmak bile kar etmiyor artık..
dizeler isyanda
ayaklarım gitmiyor inan sensizliğin diyarına...
en sağırını yaşıyor şimdi çığlıklarım avaz avaz ...
ne zaman sen desem koyu karanlıkları kucaklarım
nasıl bir alışkanlıksın bende adını koyamadığım...?

Yıllar var ki; Kırgınım, dargınım sevmelere.
Boşlukta yaşadım hayâtımı,
Erteledim özlemlerimi,
Hayâllerimi,
Hep içime attim. yüreğimde büyüttüm,
Acılarımı!
Ben hayâtı yaşamadım,
Hayât beni yaşadı.
Acımasızca...
Yanlızlık çöktü akşamları odama,
Sen yoktun!
Buz kesti vücudum, soğuk geceleri,
Sensiz sabâhladım.
Ölümüne yaşadım sensizliği,
Tâ... Derinlerde!
Sessizce gözyaşlarımı akıttım içime,
Kömür karası geceler yaşadım,
Yıllarca...
Vedâ gecesinde hayâtı son kez yaşamıştım,
Seninle.
Vurdun prangaları giderken,

Ölümüne!