Bir insan durup dururken severmi bilmem ama durup dururken hasret çeker hem de çok.

Sana gel demiyorum ama bekliyorum.

Vedalaştığı anı bile özler mi insan? Özlüyor işte.

Suskunluğuma bakıpta seni unuttum sanma, şu dünyada özlediğim biri varsa o da sensin. Yanımda olmasan bile yüreğimde hep benimlesin.

Hayaller diyorum, iyi ki varlar... Yoksa bu mesafeden sana nasıl sarılacaktım...

Özlemek şudur; Yanında olmasını istediğin biri vardır, ama elinden gelen bir şey yoktur.

Uyandığım her gün, bambaşka özlüyorum seni.

Sevmek bir bakıma zamanını vermektir, zaman aralarını doldurmak değil, sabahları birlikte uyanmaktır ve yelin sessizliğini gecenin gizemini bakışa bakışa duyumsamaktır sonra birbirinin damarlarında bir kavurgan kan gibi dolanmaktır...

Aşk bir duygu olarak göz, gönül ve kulak menfezleriyle insanın iç alemlerine akar; vuslata dek de bir baraj gibi şişer, bir çığ gibi büyür, ve bir alev gibi onun her yanını sarar. Aşk vuslatla noktalanınca her şey durgunlaşmaya yüz tutar; ateş, söner baraj boşalır, çığda dağılır gider.

İnsan vardır zamanı kendi hesabına yontar, insan da vardır bir yaşam boyu zaman onu yontar ..!