“Özgürlüğüne düşkün, hayal kurmayı seven insanlar daha fazla meylediyor bu işe.Gökyüzünün o sonsuzluğunda kanat çırpan güvercinlere el sürmek, onlara dokunmak, insana “gökyüzüne ait olma hissi” ni veriyor.İşte bu muhteşem birşey!!”
Teolog35

Ölümü Ektim Randevu Yerinde
Beklemekten Ağaç Olsun

Zembereği boşalmış sözcüklerin
Akreple yelkovan öpüşüyor onikide
Bütün ziller vaktinde vuruyor,
tembellik edip gitmeyeceğim
Kusura bakma ölüm
Bugün de gecikeceğim
Sessizlik çökmüş kentin sokaklarına
Martılar uykuya dalmış
Kar bütün izlerini örtmeye hazır
Randevularımıza sadığımdır sektirmem saatini ama bu sefer tembelliğim tuttu, ölüm daha çok beklersin beni…
Şimdi kış ölümün vaktidir derler ve tecrübelerimden bilirim kışın ölene söverler.
Kusura bakma ölüm
ben ardımdan sövdürmem.
Bu randevuya asla gelmem.
Bu şiirin içinden tren de geçebilir
Uçak da
Vapur da
Bütün teknolojik ölüm aletleri de
ama hiç birine binmeyeceğim
Kusura bakma ölüm
gelmeyeceğim

***

Gelecek öyle uçsuz bucaksız duruyor ki
Ve ben ne olacağını merak ederken
hani filmin en güzel sahnesinde
sinemadan çıkar gibi
hayattan çıkıp gidemem
Kusura bakma ölüm
Adın çok soğuk gelemem
Bunca mazeretim varken
yaşama dair,
ölümü aklımdan bile geçirmem
Seviyorum seni hayat
tüm kötü sürprizlerini de..

BUĞULU UMUTLAR

Yeni bir umut lazım bana...
Dik duruşum gururumdan aldanma
Feri sönmüş gözlerim yalan söylüyor.
Yakıp gittiğin ayrılık ateşinin
Hasret dumanları
Her gece zehirler yüreğimi.
Uyanamam güz mevsimi sabaha
Cephesi düşmüş yıkık komutan çaresiz
Düşman yalnızlık, sızmış sınırlarımdan.
Histerikli günler kapıda
Savunmasız gönlüm kilitsiz.
Hatıralar hasmım olmuş peşimde
Resimlerde gülen yüzüm mazide
İyi dostlar yalan olmuş firarda!
Seni söylüyor hüzün şarkıları
Ayrılığın ağıtları sana yakılıyor.
Yanan gönlümün penceresi buğulu
Adının baş harfi her yerini süslüyor.
Acılarla örülü etten bir duvar
Sıvası kanımdan,suyu göz yaşımdan
Senli günlerden bir demet yapmadığıma pişmanım şimdi
Bu adam o naif gül kokunu özlüyor...

"Her insan huzur verir; kimi geldiğinde, kimi gittiğinde." - Marquez

Kalbin dili yok, ama kalbe giden en kestirme yol yine de dilden geçiyor.

GİTME..

Gitme! Adınla taşı özgürlüğü sen
Esir düşecek duygular eğer gidersen
Yıldızlara mı asmalı aşkın tacını
Sevmek ne zormuş! Ah bir bilsen...

Gitme! Ağlaşır gelincikler ardından
Coşmaz bir daha mehtap efkârından
Sele döner, bozulur hayatın ritmi
Kaçamaz herkes, aşk sağnağından

Gitme! Ebabiller kovacak kötüleri
Konuşamayacak lal olacak dilleri
Ellerde fenerlerle arayacaklar seni
Bu son kez, sana doğru yürek seferi

Gitme! Dayanmaz bu beden hasretine
Yalnız yaşadı!..Öldü!..Yazacaklar defterime
Alt-üst olsam çeksem de her türlü cefayı
Kızamam, kızmıyorum yaşama sebebime

Gitme! Yangını söndürmez gözyaşlarım
Mansur gibi idamdır benim aşklarım
Cemalini taşıyorken yüreğimin ortasında
Söyle!..Bu halde!...Yeniden!...Nasıl başlarım

Yasak(lı) hayallerin girdabında çoğalıyorum. İçimde çığ gibi büyüyen bir haykırış var: neredesin filizlenmiş gülüm? Bahar geldi, en çok sevdiğin mevsim… Açmayacak mısın?

Yalnız savaşların ortasında kaldım. Ölmüyorum ama sürünüyorum. Daha yardım etmeyecek misin?

“ İçimde seni yaşatıyorum… Savaşlarda kazanan yine sen ”

Ayrılıklar uyandırıyor sevginin yatağından değil mi? Kısa bir şaşkınlık partisi ısmarlıyorsun mutluluğuna, sonrası bilindik işte uzun süren bir hüzün yolculuğu… Ne kadar tuhaf hem de bu kadar severken. Gülüşün bende bilesin hatta ağlayışın bile.

…yürek sesi içten geliyor sevgilim! Anlatmam çok zor, anlatsam da benim tarifim felçli bir çocuk gibi yolda kalır. Masum yüzlü cennet bekçileriydi aslında ya… Neyse artık!

Bilirsin işte! Bazen aşkta kekemeleşiyor… Konuşamıyor; anlayacağın sadece susuyor. Her acıda biraz daha yakınlaştığım içindir ki- Allahıma sığınıyorum. Her an her yerde yanımda, yüreğimde… Yoksa bu kadar düşünmezdim yokluğunda yaşamayı; öldürürdüm kendimi, hangi uçurum da inan hiç fark etmez. Aykırı anlamlarda daralır/ yıkılırım/ kirpiklerimde aşkı ararım… Sevgilim, sen aşk değil miydin?

“ Yürek sesi her şeyi biliyor da… Çaresizliğinden susuyor”

Yüreğimde ne mahcupluklar eskittim, ne sensiz günlere isyan ettim ne de kadere kızdım. Yüreğim oyalanmışsa kime suçlusun diyebilirdim ki… Yapamazdım, zaten yine aynı yolun yolcusu olarak kalmayacak mıydım? Yalnızlığımı bırakmadım hiç! Kızsam da en çok yine ona, beni hiç yalnız bırakmadı ki… Yatağımın başucunda gözyaşlarımı silen yokluğundu! Başkası olamazdı; içimde sayısız hayalinle yaşarken; dinamitler patlasa ne olur ki- yüreğim oyalanmışken sen bilirsin beni Allahım çok mu geldim bu hayata, bir benim sevmem mi fazla geldi.

“ Gözlerinden mutluluk akıyordu da; sen bana bakmıyordun ki- sevgili!”

Haberin var mı, seni sevmiştim… Ve ben ilk defa cenneti gözlerinde karşılamıştım. Huzur, cennet demekmiş de cennettekiler hep bu yüzden huzuru ertelemişler. İçim acıyor desem, inanır mısın? Bedenim hayati faaliyetleri reddediyor desem, yüreğim senliğine biçare desem, gecelerce ağladım desem, çok mu yalancı olurdum. Sen söyle sevgili! Ben cenneti sende gördüğüm için huzuru sevdim. Yanılmadım inan hiç yorulmadım, sadece çok sevdim…

“ Dermanı yok bu aşkın… Çaresiz yine günbatımı hüzünleriyle, ağlayacağım…”

…daha neler neler ve kim bilir nerelerden gelecek hayatımın zindan gözyaşları… Bu sefer yüreğim dualarda: bir tek o mutlu olsun, herkesten daha fazla…

Yollarda kalan gözlerimin nûrunu yordum,
Kimdir o, nasıldır diye rüzgârlara sordum,
Hulyâmı tutan bir büyü var onda diyordum,
Gördüm: Dişi bir parsın elâ gözleri vardı.

Sen miydin o âfet ki dedim, bezm-i ezelde
Bir kanlı gül ağzında ve mey kâsesi elde,
Bir sofrada içtik, ikimiz aynı emelde,
Karşımda uyanmış gibi bir baktı sarardı.