Kim bilir.
Belki iki günden sıkılır gitmeye kalkardın
Bunun için sevmeleri sana bıraktım.
Gidişler bende kalsın

Ansızın içime düştüğün günden beri ayakları burkuldu ömrümün.
Ve ben her gün bir daha ölmek için uyanır oldum uykumdan.
Paslandı gözlerim. Sen kendin için kal yâr ben senin için giderim

Yokluğunun iki yakasını bir araya getirip; Varlığını ilikler misin ömrüme.

Sana diyorum sevgili. Öle-mez-sin.
Kendini öldürmene izin veremem.
Sendeki “ seni “ öldürebilirsin lakin sendeki beni öldü-re-mez-sin
Çünkü ben sana “ hayat “ dedim.
Çünkü ben sana “ umut “ dedim.

Umrumdan taşıyor zamansızlığım.
İsmin içimde titriyor sesin sesime düşüyor; ses veriyorum.
Oysa sen en sağır yarasın yüreğimde.

Rast gele sevilmiş değildin ki rest çekilip gidilesin

Diyorlar ki küsme aşka daha kimler gelecek kimler gececek
Bilmiyorlar ki en son giden herşeyimi götürdü
Bilmiyorlar ki en son giden daha sonra gelecekleri bile götürdü.

Çok vagonlu bir trende her istasyonda yeniden başlayan çok seferli bir yolculuktur yalnızlık! Yalnızlık sana gelirken yolları günlerin ardında bitirmek; senden giderken yollarda “ömrümü” bitirmektir

Galiba ben bu aşkta iyi halden müebbet yedim.

Sevdiklerimize çok yakından bakarız. Bu yüzden kusurlarını görmeyiz.