Gözlerim hep seni arıyor,
Kalbimi hiç söylemiyorum bile..!

Gözler kalbin aynasıdır diyorlar,
Ben artık seni gözlerim de bile bulamıyorum..!
Sen düşün..

Bir kadın asla susmaz genç adam,
Susmuş bir kadın,
Bitmiş bir kadındır.
Susmuş bir kadın için,
Bitmiş bir adamsındır.
Buda aklın da bulunsun genç adam...

Benim eski dediğime,
Bir başkası yeni diyorsa..
Boşver o hep "eski" kalsın..!

Bir "hiç" kelimesi kadar kırgınım sana.

-Nasılsın?
+Hiç.
-Ne yapıyorsun?
+Hiç.
-Neyin var ?
-Hiç...

Dilimden gelen her "hiç" aslında senin kalbimde kırdığın parçalarımdan oluştu..

Sokak kalabalık. Ellerin cebinde, evine dönüyorsun. Köpekler ağlar gibi havlıyor ardından. Umursamıyorsun. birinden özür bekliyor gibisin.Başını öne eğmiş bir ağacın yanından geçiyorsun. Çok fena halde kızgın bir şeylere. Evde bekleyen birileri yok. Yine de yetişmeye çalışıyorsun. Bir yandan bağırıp çağırasın da var, ama susuyorsun. İçinde birikiyor, sızması gereken ne varsa dışına. Sokak lambalarının altından geçerken yavaşlıyorsun. Bir an olsun farkedilmişsin gibi oluyor, seviniyorsun. Yürüyorsun. Sokağı dönünce duruyorsun. Sonra birden karanlık. Aniden yanan ışık. Ve birkaç saniyelik anahtar sesi. Evet, nihayet evdesin. Kimsesizsin. İçinde kocaman bir boşluk. Ve sen hâla yaşıyorsun.

Bu aralar sürekli seni düşünüyorum.

Ne zaman gökyüzünü hayal etsem,
O an intihar mektupları yazmak istiyorum.

Ne zaman adın geçse bir yerlerlerde,
Hissetmek istemiyorum yaşadıklarımı, istemsizce.

Şimdi ise katlanılmaz bir acı var
Ruhumun serzenişlerinde.

Bu gece zaman geçmek bilmiyor.
Çünkü sen geçerken içimden,
Ben senden vazgeçmek istemiyorum yine.

Bu hayatı bazen:
Islak dudaklarımın arasındaki bir sigaraya benzetiyorum.

Yakıyorum.
Ve sürekli kalbimin üzerinde söndürüyorum.

En sonunda tükenip bitiyorum.

Ardından tekrak küllerimden,
Aynı hayata yeniden doğuyorum.

Aynı acılarla ,
Aynı tükenmelere ve aynı bitmelere.

Bu aralar sürekli seni düşünüyorum.

O kadar çoğaldın ki bende.

İğne atsam
yere düşmüyor artık kafamın içinde.

Ne kadar sakar olduğunu hatırlıyorum simdi de

Ve sen sevgilim,

Yine düşüyorsun gözlerimden
Son bir nefeste.

Gözlerimden dökülüyorlar narin narin,
Takriben ondan fazla yaşlar.
İçimdeki fırtınalar sakin sakin,
Yağmurlarım var benim suskun suskun.
Hissediyorum rüzgarı yorgun yorgun,
Var insanların içinde hikayeler solgun solgun,
Ne gökyüzüler tanıdım hepsi birbirine vurgun,
Yağmurlarım var benim suskun suskun.
Küçük yaştaki beyinler oldukça olgun,
Büyüyünce insanlar veremiyor hakkını hukukun.
Nerede o akan gözyaşlarının aşığı insanlar?
Nerede o yağan yağmurun aşığı insanlar?
Yağmurlarım var benim suskun suskun.

Bir insana değiyor o yağmur,
İnsan acımasız, insan nankör.
Bir insan için yağıyor yağmurum.
O insan her şeyi boşvermiş,
O insan yağmurun farkında değil,
O insan tükenmiş.

Bir insana değiyor yağmurum,
Oldukça yorgun, alnında emek teri taşıyan.
Bir insana değiyor yağmurum,
O insan yalnız, o insan güçlü.

Bende öyle bir tutku vardı ki
Öldü, gömüldü, kayboldu.
Bende öyle bir aşk vardı ki
Yandı, kül oldu, terketti.
Neden mi? Öyle gerekti.
Göklerde buldum kendimi,
En dolmuşluklarımda kaybettim sezgilerimi.
Hem ne ben bulabildim kendimi,
Hem de gelmiş geçmiş tüm kaderimi,
Hapsettim içime,
Hiçbir şey olmamış gibi.
Saniyeleri saydım, dakikalar oldu.
Dakikalar bitti, saatlerim doldu.
Günlerim gün geçtikçe soldu.
Gecelerdeki en tatlı gülümsemelerim buruk oldu.
Yağmurlara sarıldım.
Ne bir ana ait oldum,
Ne de an içinde kayboldum.
Sadece kendim oldum,
En seçenekli günlerimde,
Kaybetmedim kendimi,
Kendim oldum.
Acemiliklerim götürdü doğrularımı,
Doğrusuz kaldım.
Yanlışlarım çoğaldı,
Yollarımı şaşırdım.
Baktım hiçbir şey oldum.
Ne yanlışım var,
Ne de doğrum.
Kendimi oldurdum o an için,
Yaşadım her bir saniye,
Ölümle yüzleşmemek için...